O Dr. Michael Yeadon é un bioquímico e farmacólogo inglés, experto en alerxia e terapia respiratoria, con 23 anos de experiencia na industria farmacéutica. Entre 1995 e 2010 traballou na farmacéutica Pfizer, chegando a exercer de director científico e vicepresidente. Ten publicados máis de 40 artigos de investigación e actualmente asesora a varias empresas de biotecnoloxía. Traducimos un anaco da entrevista en video que se pode ver ao final do post.
O que están a buscar non é o virus – poderíase pensar que está a buscar o virus, pero non é así. O que buscan é un pequeno fragmento de secuencia xenética; chámase ARN. Desafortunadamente, ese anaco de ARN atoparase nas amígdalas e o nariz das persoas, e non só se acaban de contraer o virus e están a piques de enfermar ou se xa están enfermos. Tamén se atopará se se infectaron anteriormente vai semanas, ou mesmo, ás veces, vai uns poucos meses. Permítanme explicarlles por que é así.
Se fuches infectado, e loitaches contra o virus (o que a maioría da xente fai), terás pedazos de virus mortos e rotos. Estas son cousas diminutas máis pequenas que as túas células, quizais se propagan por toda a vía respiratoria, incrustadas en anacos de moco, talvez dentro dunha célula do revestimento da vía respiratoria. E así, durante un período de semanas ou meses, aparecen células que conteñen anacos rotos e mortos do virus que conquistaches e mataches. Porén, a proba de PCR non é capaz de detectar se o ARN viral provén dun virus vivo ou morto (como acabo de describir). Así que creo que unha gran proporción dos chamados positivos son, de feito, o que eu chamo positivos “fríos”: están a identificar correctamente que hai algo de ARN viral na mostra – pero é dun virus morto. Non pode facerlles dano, non van enfermar, non poden transmitirllo a ninguén máis. Así que non son infecciosos. Iso explica un grande número dos chamados casos positivos. Estas son persoas que venceron ao virus. Por que usamos esta proba que non pode distinguir entre a infección activa e a xente que venceu ao virus?
» Continuar a ler:
Este tipo de proba nunca se usou deste xeito, e eu traballei neste campo. Non é unha técnica adecuada, é un… é o tipo de técnica que se usaría con fins forenses, se se tratase de facer unha proba de ADN para establecer se unha persoa estivo ou non na escena do crime. Non te porías a facer estas probas no aparcadoiro venteiro dun supermercado; no que semella ser unha tenda de plástico; en mesas de picnic… Non é adecuado en absoluto – e definitivamente non debería facerse da forma en que se fai. Está suxeito a moitos erros mecánicos, digamos, erros de manexo. Se se tratase dunha proba utilizada con fins legais, con fins forenses como unha proba de identidade de ADN, o xuíz descartaría esta proba; diría que non é admisible. Dá positivo mesmo cando non hai ningún virus. Chamamos a iso un falso positivo.
A medida que se aumentou o número de probas realizadas por día, tívose que recrutar persoal de laboratorio cada vez menos experimentado – e agora estase a empregar a persoas que nunca traballaron profesionalmente nesta área. O que isto fai é aumentar a frecuencia dos erros, e como consecuencia a taxa de falsos positivos aumenta e aumenta… Así que, se tiveses unha taxa de falsos positivos do 1% – que é o que o Sr. Matt Hancock [Secretario de Estado Británico para a Saúde e o Coidado Social] nos dixo que era aproximadamente a que tiñan no verán – entón se fixeses probas a 1.000 persoas que non tivesen o virus, 10 delas serían positivas, asombrosamente. Se a prevalencia do virus fose só de unha infectada por cada mil persoas (iso é o 0,1%) – como a Office for National Statistics nos dixo que houbo durante o verán – entón se se utiliza a proba de PCR só un deles será positivo real. Pero se a taxa de falsos positivos é tan baixa como un 1%, tamén obterás 10 positivos que son falsos.
Algunhas persoas dixéronme, “Bon, será que hai un porcentaxe máis alto de xente con síntomas presentándose para facer a proba”, o chamado “Pilar 2” do testeo [terminoloxía da estratexia sanitaria do goberno inglés], porque se lles instruíu que só foran se tiñan síntomas. Pero eu digo que merda con iso… Non creo que iso sexa certo. Coñezo a moitos amig@s e parentes ás que un empregador lles dixo: “Bon, sentáchesche perto de alguén que deu positivo, así que non quero que voltes ao traballo ata que teñas un resultado negativo”. Vin información de moitos pobos do Norte – Birmingham, Manchester, Bolton – onde os concellos (e realmente creo que estaban a tratar de ser útiles) saían a repartir folletos á xente das súas cidades dicindo, “Imos vir e tomar unha mostra de toda a poboación porque queremos rastrexar este virus.” Agora, unha vez que empezas a facer probas á xente, máis ou menos aleatoriamente, no canto de ter síntomas, obtés a mesma cantidade de virus na poboación que a Office for National Statistics atopou, que é, nese momento, 0,1%. E acabo de dicir que Matt Hancock confirmou durante o verán que tiñan unha taxa de falsos positivos de ao redor do un por cento. Iso significa que de cada mil persoas, 10 darían positivo e sería un resultado falso, e só un daría positivo e sería real.
Este test é monstruosamente inadecuado para detectar quen ten o virus vivo nas súas vías respiratorias. Está suxeito a múltiples distorsións que empeoran a medida que nos adentramos no inverno. Conforme aumenta o número de probas realizadas por día, aumentan o número de erros cometidos por este persoal de laboratorio sobrecargado de traballo e pouco experimentado. Creo que non é irracional facer unha mellor estimación da taxa de falsos positivos neste momento – o que se chama a taxa operativa de falsos positivos- que é ao redor do 5%. O 5% de 300.000 son 15.000 positivos. Creo que algúns deses positivos son reais; non creo que sexan moitos. Agora ben, o problema con este asunto dos falsos positivos é que non se detén nos “casos”: esténdese ás persoas que están enfermas e van ao hospital. De xeito que a xente que vai ao hospital despois de dar positivo – e podería ser un falso positivo, e creo que a maioría deles son falsos neste momento – se vas ao hospital e deches positivo anteriormente, ou dás positivo no hospital, serás contado agora como unha admisión Covid.
Aínda que hai máis xente no hospital agora que vai un mes, isto é normal para o outono. Lamentablemente, a xente colle virus respiratorios e enferma, e algúns morrerán. Non creo que teña nada que ver coa Covid-19. Hai máis xente nas camas de coidados intensivos agora que vai un mes máis ou menos. Iso é completamente normal a medida que nos transcorre o outono e o inverno: esas camas utilízanse. Pero non hai máis xente da que é normal nesta época do ano, e non estamos a piques de esgotar a capacidade, certamente a nivel nacional. Creo que saben o que sigue: se morren agora, serán contados como unha morte Covid. Pero iso non é correcto; trátase de persoas que poden ter ido ao hospital por romper unha perna, por exemplo. Mais o tres por cento deles seguirán dando positivo, e non teñen o virus, é un falso positivo, mais se morren chamaráselles morte Covid – e non o son. Morreron doutra cousa. (…)
O que deberiamos facer é deter as probas en masa. Non só é unha afrenta á túa liberdade, senón que non vai axudar en absoluto: será inmensamente caro e será unha patoloxía en si mesma. Loitaremos contra os estúpidos – temo dicir que a maioría dos ministros do goberno – que non son de números e non entenden as estatísticas. Se se fai un test a un millón de persoas ao día cunha proba que produce un 1% de falsos positivos, entón a 10.000 persoas ao día diráselles erroneamente que teñen o virus. Se a prevalencia do virus fóra dun 0,1%, como a Oficina de Estatísticas Nacionais dixo que era no verán, entón só unha décima parte dese número, 1.000, identificaríase correctamente. Pero non podes distinguir entre os 11.000 quen contraeron realmente o virus e quen son falsos positivos. Moonshot [un programa de testeo masivo do goberno inglés], creo, terá unha peor taxa de falsos positivos. Non se pode arranxar, e tampouco é necesario. A pandemia – tendo pasado pola poboación non só do Reino Unido, senón de toda Europa – e probablemente de todo o mundo moi cedo – non voltará. Por que non voltará? Bon, temos a inmunidade das células T. Sabémolo. Foi estudado polos mellores inmunólogos celulares do mundo.
Ás veces a xente dirá, “Bon, parece que a inmunidade está a empezar a esvaecer”. Ás veces verán declaracións como esa, e cando vin o primeiro titular como este recordo estar realmente bastante confundido, porque esa non é a forma en que funciona a inmunoloxía. Pensa niso por un momento. Se así é como funciona, podería matarte cando tuveras que loitar contra esa cousa. Se o lograches, e dalgunha maneira non deixou unha marca no teu corpo… Bon, si que deixa unha marca no teu corpo. A forma en que loitaches contra el implicou o desenvolvemento de certos receptores de recoñecemento de patróns, e deixouche -por así dicilo- células de memoria que lembran con qué foi que loitaron. E se volven ver a esa cousa é moi fácil para elas facer que esas células volten funcionar en minutos ou horas, e protexeranche. Así que a explicación máis probable é que durará moito tempo.
Entón lin un pouco máis sobre esta chamada decaida de inmunidade – e decateime de que estaban a falar de anticorpos. É incorrecto pensar que os anticorpos, e o tempo que permanecen, é unha medida de protección inmunolóxica contra os virus. Quero dicir que eu non estou de acordo con iso. Houbo algúns experimentos clásicos realizados en persoas que tiñan erros innatos en partes do seu sistema inmunológico, e algunhas delas tiñan deficiencias innatas que facían que non puideran producir anticorpos, e adiviña que: son capaces de lidar con virus respiratorios igual ca ti e ca min. Por tanto, non creo que sexa prexudicial ter anticorpos, aínda que tamén algunhas persoas están preocupadas polo potencial de amplificación da inflamación dos anticorpos, pero o meu punto de vista é que probablemente son neutrais, e definitivamente non deberías crer a historia de que se os anticorpos baixan perdiches a inmunidade. Unha vez máis, esa non é a forma en que funciona o sistema inmunolóxico humano.
A duración máis probable da inmunidade para un virus respiratorio como o SARS-CoV-2 é de varios anos. Por que digo iso? En realidade temos os datos dun virus que se estendeu por parte do mundo vai 17 anos chamado SARS, e lembre que o SARS-CoV-2 é nun 80% semellante ao SARS, así que creo que é a mellor comparación que se pode proporcionar. A evidencia é clara. Inmunólogos celulares estudaron a todas as persoas que puideron atopar que sobreviviran ao SARS vai 17 anos. Tomaron unha mostra de sangue e comprobaron se respondían ou non ao SARS orixinal, e todos o fixeron. Todos teñen unha memoria de células T perfectamente normal e robusta. De feito, tamén están protexidos contra o SARS-CoV-2 porque é moi similar, é unha inmunidade cruzada. Por tanto, diría que os mellores datos que existen son que a inmunidade debería ser robusta polo menos durante 17 anos. Creo que é totalmente posible que sexa para sempre. O tipo de respostas das células T destas persoas foron as mesmas que se foses vacinado e despois voltas anos despois para ver se se mantivo esa inmunidade. Así que creo que a evidencia é realmente forte de que a duración da inmunidade será de varios anos, e posiblemente para sempre.
Só houbo un pequeno feixe de persoas que semella que foron infectadas dúas veces – agora son moi interesantes, necesitamos saber quen son e comprendelos moi ben, probablemente teñen certos síndromes raros de inmunodeficiencia. Non pretendo dicir que ninguén se poda reinfectar nunca, senón que sinalo que se trata literalmente de cinco persoas, ou talvez 50. A OMS estimou vai algunhas semanas que 750 millóns de persoas foron infectadas até agora polo SARS-CoV-2. Iso significa que a maioría da xente non se está reinfectando, e podo dicirlles por que: é normal. É o que sucede cos virus, os virus respiratorios.
(…)
Non teño outra razón para dar esta entrevista que a de preocuparme polo que lle pasa ao meu país, e temos que saír disto. E persoalmente creo que o camiño a seguir é dobre, non é difícil. Un, deberiamos deixar de facer probas masivas na comunidade inmediatamente – só proporciona información enganosa e gris, e ademáis estamos a tomando as decisións políticas baseándonos nisto case completamente. Definitivamente está mal, non deberiamos facelo. Usar as probas no hospital – non digo que non se fagan – pero non continuar as probas en masa, e polo amor de Deus, non aumentar o número de probas. É unha patoloxía en si mesma que debe ser erradicada pola xente que pensa correctamente.
E témome que a xente do SAGE [comité científico que asesora ao goberno inglés], que proporcionou o modelado, as predicións, as medidas que deben tomarse… creo que o seu traballo é tan malo, e obviamente defectuoso, letalmente incompetente, que non debería ter máis que ver con estas persoas. Deberían ser despedidos inmediatamente. O efecto dos seus consellos custou a vida a moitas persoas inocentes por causas alleas á Covid, deberían ser despedidos e o comité reconstituído por un grupo apropiado de persoas capacitadas – especialmente evitando a calquera que puidese ter mesmo un indicio dun conflito de intereses. Creo que estamos xusto ao bordo do precipicio. Realmente espero que podamos retroceder.
Video completo:
https://lbry.tv/@TheCovidReport:0/Mike-Yeadon-Unlocked-Nov-19-2020:4
Outra entrevista a Michael Yeadon: https://www.youtube.com/watch?v=Ch7wze46md0
Ver tamén este artigo sobre os tests de antíxenos, unha interesante ferramenta para excluír os falsos positivos da PCR, aínda que claro, non é de recibo comezar a utilizala en residencias de anciáns, os lugares de maior risco.