No ámbito sanitario, o goberno central e os autonómicos:
· Non interviñeron recursos – persoal e instalacións – da sanidade privada, nin da industria farmacéutica, nin das empresas fabricantes de material necesario como respiradores, equipo de protección individual ou máscaras para poñelos ao servizo das necesidades máis perentorias da poboación. As requisas, intervencións e ocupacións de empresas privadas estaban previstas nos artigos 8 e 13 do R.D. de Estado de Alarma do mes de marzo[3] e nin se adoptou ningunha delas entón, nin ninguén fala delas agora, cando segundo eles mesmos din, encamiñámonos ao colapso sanitario
· Cando desde o inicio da pandemia falábase de enormes carencias de persoal na sanidade, non tomaron medida algunha, en 9 meses! para convocar ofertas públicas de emprego con condicións laborais dignas. Estas convocatorias deberían servir para incentivar o regreso das decenas de miles de profesionais sanitarios que emigraron tras encadear anos de contratos lixo ou para evitar, como está a suceder, o torrente de baixas por depresión ou tensión nunha sanidade pública sobresaturada.
· Non estenderon de facto o dereito á atención sanitaria ás persoas inmigrantes sen papeis que seguen – a pesar de acumular todos os factores de risco social – sen ter acceso á tarxeta sanitaria.
· Os gobernos autonómicos, coa complicidade do goberno central, fixeron posible que todo o financiamento adicional que se dispuxo para a sanidade acabase en mans de empresas privadas (Ribeira Saúde, Indra, Telefónica, Pascual, etc), mediante a subcontratación de servizos diversos.
2º No ámbito social, o goberno central:
» Continuar a ler:
· Aprobou unha medida estrela, o Ingreso Mínimo Vital, cuxa inoperancia dá idea do ocorrido noutros sectores. Tras superar un labirinto burocrático, tarefa case imposible para a inmensa maioría das persoas solicitantes, máis do 60% de preto dun millón de solicitudes, foron rexeitadas.
· Non se paralizaron os desafiuzamentos. Mais dun millón executados desde 2008, e en plena pandemia asistimos impasibles ao drama humano cotián de deixar ás persoas con menos recursos en rúa. No Estado español prodúcese un suicidio cada 2,5 horas, boa parte deles por causas relacionadas co desemprego e os desafiuzamentos. Mentres, de acordo coas cifras oficiais, hai 3,5 millóns de vivendas baleiras, cunha importante porcentaxe en poder dos bancos que promoven os desafiuzamentos.
· O 30 de setembro vencía a moratoria relativa ao pago de hipotecas, de alugueres e subministracións de auga, luz e electricidade contemplada en anteriores decretos. O novo decreto de Estado de Alarma de 25 de outubro non a renovou; é dicir, os bancos e as grandes multinacionais da auga, a luz e a electricidade teñen vía libre outorgada polo goberno que “non deixa atrás a ninguén” para executar novos desafiuzamentos e para cortar os suministros de bens indispensables para a supervivencia a quen afogan na pobreza e na enfermidade. O pago só se aprazou a partir de marzo e agora chegan os recibos de golpe.
· Non reforzou o sistema educativo, nin para garantir as máis elementais medidas de seguridade, nin para permitir que o alumnado dos barrios obreiros – afectados por corentenas sucesivas – poida seguir as clases telemáticamente.
· Tras máis de 27.000 mortes de persoas maiores non se incautaron as residencias privadas convertidas en auténticos “morredeiros” por obra dunha voracidade empresarial que actuou e segue actuando en conivencia coa pasividade das administracións. O clamor popular reclamando ao Goberno unha Lei que regule o sector non tivo resultados.
· Nada se fixo para mellorar a situación de miseria das persoas pensionistas, sobre todo das mulleres, que ademais, en moitos casos, resultan ser quen financian ás súas familias. Máis de seis millóns de persoas cobran pensións inferiores aos 950 euros mensuais. O dato brutal é que mentres o número global de pensións aumentou, desde xaneiro a outubro de 2020 o número de pensións mínimas sufriu unha importantísima diminución, exactamente 49.646. Esta cifra case multiplica por 10 o descenso sufrido por este grupo en 2019, que foi de 9.195 persoas. Sen dúbida, este dato reflicte, unha vez máis, que a vulnerabilidade ante a Covid non é a idade, senón a pobreza.
· Non adoptou medida algunha que obrigase a gobernos autonómicos e municipais á mellora do transporte público nas grandes cidades para evitar as aglomeracións (en Madrid a frecuencia de paso de trens no metro en hora punta chega a ser superior aos 10 minutos) que son, obviamente, os mellores caldos de cultivo para a transmisión do Covid 19. As condicións nas que se realiza o transporte desde os barrios obreiros, nos que se acumulan todos os factores de risco, ao posto de traballo onde reina o patrón e a seguridade supedítase ao beneficio, fan que as medidas preconizadas para evitar contagios parezan unha broma macabra
E mentres, os medios de comunicación dedican máis do 80% do seu tempo a estender o medo á pandemia
Radios, xornais e televisións vomitan acotío datos e máis datos, a maioría incomprensibles e carentes do mínimo rigor, aderezados con análise de tertulianos e de supostos expertos, todos na mesma dirección. O resultado é a creación de sentimentos de pánico, de medo a ter a mínima relación social e de inseguridade ante todo o que supoña saír de casa, que colonizan as cabezas de millóns de persoas. Todo iso sen que en tan longas horas dedicadas ao tema se informe da situación en Cuba, en Vietnam ou en China, países nos que a pandemia está controlada e nos que a poboación volveu ás súas relacións sociais habituais.
Dado que todos os grandes medios de comunicación son propiedade, directa ou indirectamente, das mesmas multinacionais e bancos que xestionan a crise ao seu maior beneficio, caben poucas dúbidas acerca de que a creación dun estado de medo xeneralizado e de preconización do illamento social é o ambiente máis propicio para conxurar o que máis temen: que a clase obreira e os sectores populares dean un golpe na mesa.
O medo e a creación dunha psicose de guerra – as roldas de prensa con militares e gardas civís servían directamente a ese obxectivo – son o mellor instrumento para disciplinar ás masas e para neutralizar, mediante a criminalización, calquera desobediencia ou resistencia.
Se a iso lle engadimos o discurso que desde o goberno “progresista” se estende aos sectores populares proclives á mobilización a través dos seus alguaciles políticos e sindicais subvencionados, de que non se debe criticar ao PSOE, nin a Podemos, porque peor é que veña a dereita… o control social está garantido. As únicas mobilizacións admisibles son aquelas dirixidas contra os gobernos do PP.
Ese é o servizo fundamental que prestan ao capital Podemos e en xeral o auto-proclamada esquerda institucional: controlar o estalido da revolta social cando en xaneiro os ERTEs acaben e comece o torrente de empresas en bancarrota.
(…)
A loita de clases non se confina
Desde todas as instancias do poder, desde os aparellos represivos aos medios de comunicación, prepáranse para facer fronte a rebelións sociais que sen dúbida van producirse.
Cando a fame e a desesperación esténdense sen que, como argumentei, os gobernos adoiten sequera as medidas máis elementais para palialas, non se pode caer no xogo de quen pretenden confinar a resistencia e a mobilización social, pola vía da criminalización.
É preciso que desde posicións de independencia de clase se desenmascare a complicidade do goberno “progresista”, e dos seus axentes políticos e sindicais coa estratexia da oligarquía nacional e europea, mentres deixa sumirse na miseria e a desesperación a millóns de persoas da clase obreira e pequenos e medianos empresarios condeados á ruína máis absoluta.
Neste momento non son suficientes críticas abstractas ao capitalismo ou ás clases dominantes. Dúas liñas de traballo, intimamente conectadas, deben rexer a acción dirixida a enfrontar lúcidamente o cataclismo que se aveciña.
Por unha banda é necesario “identificar cal é o elemento que máis “destroza” a sinistro e até a destro; cal é o elemento sobre o que se pode acumular máis forza en contra e que, ademais, sexa un pivote sobre o que descansa todo o sistema; é dicir, aquel elemento que, se logramos desprendernos del, dariamos pasos de xigante para acabar co capitalismo. Este non é outro que o capital financeiro, ao que urxe expropiar das nosas vidas e contra o que hoxe entran en contradición a maioría de sectores populares“.
É de grande importancia que fronte ao poder da banca, que obxectivamente aniquila non só á clase obreira, senón a pequenos e medianos empresarios, pódase construír unha alianza que impida que este sector alimente as filas do fascismo.
Doutra banda, é decisivo que se activen de maneira unitaria espazos de organización e de mobilización, creando desde a base estruturas de poder popular, de defensa intransixente da vida en todas as súas facetas e de preparación para o duro período de confrontación de clase que cada vez está máis preto.
Tirado do artigo El Estado de Alarma, instrumento de control social a las puertas de un cataclismo, de Ángeles Maestro (as negriñas son nosas).
Ver tamén o artigo Comisión de Reconstrucción de la Sanidad: aún ahora, la privatización avanza, da mesma autora