saúde mutua

Segunda parte do texto de David Graeber, antropólogo e activista anarquista falecido o verán pasado. Pertence ao seu libro La utopía de las normas. De la tecnología, la estupidez y los secretos placeres de la burocracia, publicado orixinalmente en 2015. Primeira parte aquí

A grandes rasgos pouco importa, pois, que un busque reorganizar o mundo en función da eficiencia burocrática ou da racionalidade do mercado, as asuncións fundamentais son as mesmas.

3. Lembre sempre que todo xira, en definitiva, arredor do valor (ou: sempre que escoite a alguén dicir que o seu valor máis importante é a racionalidade, é que non quere admitir cal é o seu verdadeiro valor)

A filosofia da “auto-actualización” da que surxiu a maior parte desta nova linguaxe insiste en que vivamos un presente atemporal, no que a historia non significa nada, que sinxelamente creamos o mundo que nos arrodea co poder da nosa vontade. É unha especie de fascismo individualista.

Para cando esta filosofía se fixo popular, nos anos setenta, certos teólogos cristiáns conservadores pensaban nunha liña moi semellante: vían o diñeiro electrónico como algún tipo de extensión do poder creativo de Deus, que se transformaba despois en realidade material mediante as mentes de emprendedores inspirados. É fácil ver como isto podía levar á creación dun mundo no que as abstraccións financeiras puideran parecer a base mesma da realidade, e na que tantos dos nosos entornos pareceran impresións en 3D surxidas da pantalla do computador de alguén. O sentido dun mundo xenerado dixitalmente podería tomarse para ilustrar perfeitamente outra lei social (alomenos, penso que debería recoñecerse como lei social): que se un da suficente poder a unha clase social que posúa mesmo as ideas máis estrafalarias, esta clase, conscientemente ou non, planexará cómo crear un mundo organizado de tal xeito que vivir nel reforzará de mil maneiras sutís a impresión de que esas ideas son verdades evidentes.

» Continuar a ler:
Continue reading →

Sobre funcionarios armados, tecnoloxía, e fusión do público-privado

“A lei de ferro do liberalismo dicta que toda reforma do mercado, toda iniciativa de goberno dirixida a reducir trámites burocráticos e impulsar as forzas do mercado terá, como efeito final, o aumento do número total de regulacións, a cantidade de papeleo e a cantidade total de burócratas que emprega o goberno.”¹

Traducimos un texto de David Graeber, antropólogo e activista anarquista falecido o verán pasado. Pertence ao seu libro La utopía de las normas. De la tecnología, la estupidez y los secretos placeres de la burocracia, publicado orixinalmente en 2015. Facémolo coa intención de propiciar análises sobre o funcionamento da burocracia (tal e como era ata antes de onte). E chegar a mellores comprensións das dinámicas do poder no mundo post-pandémico, que necesariamente teñen que incorporar novas achegas sobre o devir “bioseguritario”. Pola súa extensión, imos dividilo en dúas entregas.

O Movimento pola Xustiza Global foi, ao seu xeito, o primeiro movemento esquerdista antiburocrático da era da burocratización total. Como tal, creo que ofrece importantes leccións a calquera que intente desenvolver unha crítica semellante:

1. Non subestime a importancia da violencia física

Os exércitos de policías altamente militarizados que aparecían para atacar a quen protestaban contra as cimeiras non eran ningún tipo de extraño efeito colateral da «globalización». Sempre que alguén comeza a falar do «libre mercado» é boa idea buscar pola volta ao tipo coa pistola. Nunca está lonxe. O liberalismo de libre mercado do século XIX correspondeuse coa invención das modernas policías e axencias de detetives privadas², e gradualmente coa noción de que esa policía tiña cando menos a xurisdicción definitiva sobre todos os aspectos da vida urbana, desde a regulación da venda ambulante aos níveis de ruido das festas privadas, ou mesmo a resolución de amargas pelexas con cuñados violentos ou compañeiros de cuarto na Universidade. Hoxe en día estamos tan habituadxs á idea de que polo menos poderíamos chamar chamar á Policía para resolver virtualmente calquera circunstancia difícil, que a moitxs de nós cústanos imaxinar qué tería feito a xente antes de que isto fora posíbel. Porque en realidade, para a vasta maioría da xente ao longo da historia (mesmo quen vivían en grandes cidades) non había a quen chamar en tales circunstancias. Ou polo menos, ninguén tan impersoal e burocrático que, como a policía moderna, tuveran o poder de impoñer resolucións arbitrarias respaldados polo uso da forza.

» Continuar a ler:
Continue reading →

Na era de internet, a Web 2.0 e a xeneración constante de información, as funcións e disfuncións dos medios de comunicación masivos tradicionais perden valor en mans do individuo que elixe a información á que se expón e que transmite. Polo que hoxe non vale a pena falar tanto de funcións dos medios como de funcións da información. Canto maior é o fluxo da información máis relativa é a credibilidade dos medios de comunicación tradicionais, unha credibilidade que no seu día, pola súa propia natureza como medio masivo, non coñecía mácula. Esta información, ademáis, agora non desaparece tras completarse o proceso comunicativo, permanece na rede sen necesidade dun soporte físico concreto como sería o caso dun libro ou un rolo de película. Por iso, a información emitida a internet, coma se dunha hemeroteca abstracta tratásese, ten un potencial de recepción case ilimitado, unha cantidade de contido inconcebible na que a mensaxe, e non o emisor nin o medio, é o que exerce unha función para o receptor.

Eu traballaba nas recomendacións de Youtube. Preocúpame que un algoritmo no que eu traballei estea a aumentar a polarización na sociedade. Pero desde o punto de vista do tempo de visualización, a polarización é totalmente eficiente para manter á xente conectada.

Guillaume Chaslot (ex-enxeñeiro en YouTube)

» Continuar a ler:
Continue reading →