saúde mutua

Desde que se puxeron en marcha as medidas contra o Coronavirus, os resultados foron catastróficos: hospitais colapsados, escenas de película de terror nas residencias de anciáns, un autoritarismo rampante que non para de impor medidas absurdas coa escusa da loita contra o virus, e unha campaña constante de medo por parte dos medios de comunicación. Ante a crecente desesperación da poboación e unha economía cada vez máis fráxil, agora preténdennos convencer de que a solución está a piques de chegar, como por arte de maxia, grazas ás vacinas.

Dan igual as voces que advertiron, por activa e por pasiva, que as vacinas non se poden planificar, necesitándose entre 8 e 10 anos con sorte para obter unha; que non hai unha vacina contra a gripe que funcione ao 100% porque o virus mutou mil veces antes de que se poida desenvolver unha vacina; e que, aínda en caso de lograrse desenvolver unha vacina, necesítase moito tempo para lograr pór en marcha a loxística que se require: produción, transporte, distribución, vacinación…

Todo isto díxose e repetiuse mil veces, e mil veces foi ignorado, porque a vacina pasou a ocupar na mente popular o papel das milagrosas reliquias de santos do medievo. Pero a fe non axuda ao desenvolvemento científico, e aos poucos ímonos decatando de que as vacinas que reciben permiso para comercializarse carecen das máis mínimas garantías: ou foron concibidas en tan só dous días, ou os ensaios non foron realizados cos grupos de risco e, no caso da vacina que se emprega na campaña de vacinación actual en UK, o goberno anunciou DESPOIS de iniciar a campaña de vacinación, que as persoas con calquera tipo de alerxias -unha porcentaxe cada vez máis elevado da poboación occidental- non deben vacinarse. Chegou o momento de preguntarse: e se non se consegue unha vacina nos próximos meses ou anos?

Editorial do último número da revista Amor y Rabia

» Continuar a ler:
Continue reading →

O Dr. Michael Yeadon é un bioquímico e farmacólogo inglés, experto en alerxia e terapia respiratoria, con 23 anos de experiencia na industria farmacéutica. Entre 1995 e 2010 traballou na farmacéutica Pfizer, chegando a exercer de director científico e vicepresidente. Ten publicados máis de 40 artigos de investigación e actualmente asesora a varias empresas de biotecnoloxía. Traducimos un anaco da entrevista en video que se pode ver ao final do post.

O que están a buscar non é o virus – poderíase pensar que está a buscar o virus, pero non é así. O que buscan é un pequeno fragmento de secuencia xenética; chámase ARN. Desafortunadamente, ese anaco de ARN atoparase nas amígdalas e o nariz das persoas, e non só se acaban de contraer o virus e están a piques de enfermar ou se xa están enfermos. Tamén se atopará se se infectaron anteriormente vai semanas, ou mesmo, ás veces, vai uns poucos meses. Permítanme explicarlles por que é así.

Se fuches infectado, e loitaches contra o virus (o que a maioría da xente fai), terás pedazos de virus mortos e rotos. Estas son cousas diminutas máis pequenas que as túas células, quizais se propagan por toda a vía respiratoria, incrustadas en anacos de moco, talvez dentro dunha célula do revestimento da vía respiratoria. E así, durante un período de semanas ou meses, aparecen células que conteñen anacos rotos e mortos do virus que conquistaches e mataches. Porén, a proba de PCR non é capaz de detectar se o ARN viral provén dun virus vivo ou morto (como acabo de describir). Así que creo que unha gran proporción dos chamados positivos son, de feito, o que eu chamo positivos “fríos”: están a identificar correctamente que hai algo de ARN viral na mostra – pero é dun virus morto. Non pode facerlles dano, non van enfermar, non poden transmitirllo a ninguén máis. Así que non son infecciosos. Iso explica un grande número dos chamados casos positivos. Estas son persoas que venceron ao virus. Por que usamos esta proba que non pode distinguir entre a infección activa e a xente que venceu ao virus?

» Continuar a ler:
Continue reading →

A río revuelto, ganancia de pescadores, o lo que es lo mismo, aprovechando el debacle del covid-19 llevamos semanas observando la sucesión de actos públicos dirigidos por colectivos que nunca se han movilizado por la sanidad pública, y que en el periodo 2005-2012 guardaron escrupuloso silencio mientras el PP desmontaba este sector para ponerlo en manos de aseguradoras, bancos y diversos fondos de inversión. Todos los colectivos surgidos tienen algo en común: ocultan las verdaderas causas de la privatización —las leyes que la permiten: ley 15/1997 y Ley General de Seguridad art. 90— y los responsables de que se aprobaran (partidos políticos gobernantes en la Comunidad de Madrid o en el Gobierno central).

De esta forma, tanto el liberalismo “progresista” como la nueva socialdemocracia (PSOE y Podemos), han dado la orden a sus organizaciones satélites de atacar con toda la infantería subvencionada posible a Ayuso, personaje impresentable donde los haya y marioneta de los grupos de presión que se esconden tras FAES. Se trata de focalizar en ella todas la responsabilidad de la situación sanitaria de la Comunidad de Madrid. Pero el problema no es solo su nefasta gestión y su connivencia con la oligarquía madrileña, sino que viene de más lejos.

Lo que oculta a toda costa la izquierda institucional es que tanto la gestión actual como el desmantelamiento previo de la sanidad publica madrileña realizado por sus predecesores (Esperanza Aguirre, Lamela, Lasquetty, etc.) tiene respaldo legislativo gracias a los mismos que gritan ahora contra Ayuso.

Se trata de un drama en varios actos, con la formula clásica: la derecha hace el trabajo sucio que a la “izquierda” le supondría más desgaste, mientras que los aspirantes a gestores del desastre, la “izquierda del capital”, la que amenazaba con asaltar los cielos, prepara movilizaciones descafeinadas, que serán convenientemente difundidas por los medios “progresistas” en horarios prime time, con claros intereses partidistas. Todo para vender la ilusión de un cambio político al alcance de la mano… para que nada cambie, y lo esencial, la privatización y el negocio de unos pocos, se mantengan. Está claro, que los medios de comunicación nunca han apoyado las reivindicaciones de los de abajo, la historia lo demuestra.

Si repasamos las agresiones al sistema sanitario madrileño producidas en los últimos 15 años podemos comprobar que fue absolutamente legal.

» Ler artigo completo n´O Salto

“O que as revoltas do sur de Europa nos contan da Pandemia e o Estado”

Traducimos uns anacos desta recopilación do colectivo estadounidense Crimethinc. na que “anarquistas situados arredor do Mediterráneo -en España, o sur e o norte de Italia, Eslovenia e Grecia- informan sobre a forma en que as políticas gobernamentais de resposta á pandemia repercutiron nas súas comunidades e describen como respondeu a xente.”.

Pensamos que malia ser perspectivas que nos chegan de rebote desde a distancia, sinalan con certeza algunhas cuestións importantes do noso confuso contexto. Traducimos tamén algúns fragmentos sobre a situación en Italia, cun contexto bastante semellante ao do Estado Español, pero cunha maior resposta social:

Nos Estados Unidos, a oposición liberal á candidatura de Donald Trump para a reelección cristalizouse ao redor da súa resposta á pandemia COVID-19, con millóns de persoas acusando o seu goberno de non facer o suficiente para conter a propagación do virus. Con todo, en Europa, onde os gobernos adoptaron un enfoque máis práctico, os seus esforzos tamén provocaron o descontento popular, xa que a gran maioría das súas intervencións centráronse na ampliación do poder da policía, non na extensión dos recursos aos que loitan por sobrevivir ao virus e á crise económica. (…)

» Continuar a ler:
Continue reading →

*nota: non comulgamos moito co uso da palabra “negacionista” que fai o autor, pero polo seu interese, traducimos igualmente o artigo. Á marxe da proliferación de hipóteses que aproveitan a confusión para introducir plantexamentos propios de posicións totalitarias, consideramos que ese termo adoita empregarse habitualmente para estigmatizar a crítica e desacreditar xustamente argumentos na liña dos mesmos que se expoñen no artigo.

Non é seguro que esteamos ante unha “segunda ola”, pero o certo é que estamos ante un verdadeiro golpe de estado. Pola vía da excepción ábrese un segundo capítulo na implantación dunha ditadura sanitaria destinada a perdurar.

Ler o artigo:
Continue reading →